Trzy, często stosowane programy sanityzacji wody

Trzema najczęściej stosowanymi środkami do sanityzacji są chlor w zakwaszonym środowisku, dwutlenek chloru i nadtlenek wodoru. Każdy z nich ma wady i zalety. Zaleca się regularne pobieranie próbek wody, aby mieć pewność, że użyta do odkażania substancja działa właściwie. W tym celu należy pobrać z końca linii pojenia próbkę czystej, nieskażonej wody, przy czym w instalacji wodnej powinien być obecny odkażacz.

Chlor z zakwaszeniem

Zalety

• Jest to ekonomiczne rozwiązanie
• Skuteczne w przypadku mniej zanieczyszczonej wody

Wady

• Mniejsza skuteczność w przypadku substancji organicznych – nie usuwa biofilmu
• W przypadku użycia zbyt dużej ilości uszkadza sprzęt

Chlor z zakwaszeniem to metoda niszcząca żyjące w wodzie organizmy przy użyciu kwasu podchlorawego (HCIO) i jonu podchlorynowego (CIO). Stosując chlor jednocześnie z zakwaszaniem trzeba używać dwóch instalacji pompowych – jednej do kwasu, a drugiej do chloru. W żadnym wypadku nie należy mieszać tych substancji, wlewając je do jednego zbiornika. W przypadku stosowania chloru z zakwaszeniem ważny jest pomiar poziomu ORP.

Zalecane wartości

• Poziom ORP powinien wynosić ≥ 750
• Chlor całkowity (3–5 ppm) przy pH 5,5–6,5

Dwutlenek chloru

Zalety

• Bardzo skuteczny w przypadku zanieczyszczonej wody (tj. wody ze studni)
• Może usuwać biofilm
• Może usuwać zapachy z wody znacznie zasiarczonej/zmineralizowanej
• Zatwierdzony przez OMRI (Instytut Badania Substancji Organicznych).
• Może być stosowany w instalacji organicznej.

Wady

• W przypadku podania ręcznego aktywacja w obiekcie jest czasochłonna i musi być przeprowadzona w dobrze wentylowanym miejscu
• Instalacje automatyczne mogą być droższe

Dwutlenek chloru to substancja o silnym działaniu odkażającym, powstająca z chlorynu sodu i kwasu nieorganicznego. Jest to niestabilna postać chloru, szybko rozkładająca się na nieszkodliwe: wodę i sól. Otrzymuje się go z chlorynu, przez wymieszanie roztworu chlorynu z kwasem cytrynowym, przez co chloryn przekształca się w dwutlenek chloru (CLO2). Samo wymieszanie tych dwóch składników, bez pozostawienia czasu na aktywację, spowoduje powstanie co najwyżej niewielkiej ilości CLO2.

Metody podania

Instalacja AANE (Automatic Activation No Electric, automatyczna aktywacja bez elektryczności)

Najlepszy sposób aktywacji chlorynu to instalacja pompowa, taka jak instalacja AANE (Automatic Activation No Electric, automatyczna aktywacja bez elektryczności) automatycznie mieszająca kwas i roztwór chlorynu. Instalacja tego rodzaju daje roztworowi odpowiedni czas na aktywację i wprowadza dwutlenek chloru do wody w wybranym przez użytkownika tempie. W przypadku korzystania z instalacji pompowej należy stosować od 1 do 5 ppm. Im większe zagrożenie dla zdrowia, tym wyższe stężenie w ppm należy zastosować.

Ręczna

Można też mieszać kwas i roztwór chlorynu ręcznie, w oddzielnym wiadrze. Gdy nastąpi aktywacja, można podać produkt, dodając odpowiednią ilość do roztworu podstawowego i wprowadzając produkt dozownikiem lub wstrzykując aktywowany roztwór pompą. W przypadku stosowania dozownika 1:128 należy wymieszać 60–90 ml dwutlenku chloru (5%) z 4,5 l roztworu podstawowego. Produkty zawierające dwutlenek chloru w stężeniu 5% są bardziej ekonomiczne i ogólnie skuteczniejsze niż produkty z dwutlenkiem chlorku w stężeniu 2%. Aktywowane produkty należy przechowywać w szczelnie zamkniętym pojemniku, aby zachowały skuteczność. Po zakończeniu pierwszej aktywacji produkt należy przykryć. W szczelnie zamkniętym pojemniku aktywowany produkt zachowuje trwałość przez 7–10 dni.

Zalecane wartości

• Poziom chloru całkowitego powinien wynosić 6–10 ppm, a wolnego chloru – 3–5 ppm.

Nadtlenek wodoru

Zalety

• Bardzo silny utleniacz
• Nie niszczy urządzeń
• Gotowy do użycia (nie wymaga mieszania)

Wady

• Ze względów bezpieczeństwa konieczne jest bardzo ostrożne obchodzenie się z nim
• Nie może być stosowany łącznie z chlorem
• Musi być odpowiednio przechowywany, z dala od światła słonecznego

Produkty zawierające nadtlenek wodoru bardzo skutecznie odkażają również instalację wodną. Podobnie jak dwutlenek chloru, nadtlenek wodoru jest silnym utleniaczem, prawie dwukrotnie silniejszym od chloru.

W przypadku łączenia produktu z roztworem podstawowym i podawania nadtlenku przy użyciu dozownika 1:128, nadtlenek 50% w ilości 60–90 ml na 4,5 l daje stężenie 25–50 ppm. W przypadku stosowania instalacji pompowej wystarczy wyregulować urządzenie tak, aby podawało produkt w stężeniu 25–50 ppm. Ważne jest, aby nadtlenek wodoru stosować tylko przez 4 lub 5 kolejnych dni, a następnie wrócić na 4 lub 5 dni do stosowania produktu z chlorem lub chlorynem sodu.

Zalecane wartości

• 25–50 ppm dostępnego nadtlenku. W sytuacji zagrożenia zdrowia można niekiedy stosować stężenie 100 ppm, ale jest ono uznawane za stężenie terapeutyczne. Można je stosować tylko przez krótki okres.

Niezależnie od tego, jaki program sanityzacji zostanie wybrany, powinien być dostosowany do używanej przez hodowcę instalacji i umożliwić osiąganie zalecanych wartości. Więcej informacji o sanityzacji wody udziela przedstawiciel Hybrid.